Pasywne czujki podczerwieni

Pasywne czujki podczerwieni, zwane też czujkami PIR, działają na zasadzie wykrywania zmiany promieniowania cieplnego z zakresu podczerwieni za pomocą czujnika piroelektrycznego, którego sygnał elektryczny jest analizowany przez specjalny układ elektroniczny czujki. Ze względu na fakt, iż tego typu czujki nie są w stanie działać bez potrzeby generowania własnej energii, nazywane są pasywnymi. Nie emitują one własnej energii tylko wykrywa wszelkie zmiany promieniowania podczerwonego w ich polu widzenia. 
Pasywne czujki podczerwieni wyposażane są w specjalne układy optyczne, których zadaniem jest koncentracja promieniowania podczerwonego na elemencie piroelektrycznym. Wyróżniamy dwa podstawowe układy optyczne: oparte na technice lustrzanej lub na soczewkach Fresnela. Ze względu na ryzyko powstawania fałszywych alarmów w czujkach PIR znajdziemy wiele dodatkowych funkcji stosowanych w celu wyeliminowania tego zjawiska, takich jak: kompensacja temperatury, regulacja czułości, filtry przeciwzakłóceniowe, itp. W bardziej zaawansowanych czujkach stosuje się także podwójne i poczwórne pyroelementy.

Czujki ultradźwiękowe

Czujki ultradźwiękowe działają w oparciu o zjawisko Dopplera, przy czym wysyłane przez nie fale mają częstotliwość około 20 ÷ 30 kHz. Czujka zbudowana jest z dwóch elementów:: nadajnika i odbiornika fal ultradźwiękowych. Nadajnik emituje energię, która jest źródłem rozchodzącej się w powietrzu fali akustycznej, natomiast odbiornik odbiera energię o tej samej częstotliwości, częściowo bezpośrednio z nadajnika, a częściowo odbitą od ścian i wyposażenia pomieszczenia. Pojawienie się w tym pomieszczeniu poruszającego się człowieka spowoduje, że część energii odbijać się będzie teraz od niego. Częstotliwość fali odbitej, docierającej do odbiornika, jest ciągle porównywana ze stałą częstotliwością nadajnika, a zarejestrowana różnica częstotliwości jest wykorzystywana jako kryterium alarmu. Czujki ultradźwiękowe świetnie zdają egzamin w małych pomieszczeniach, ale są bardzo czułe na ruch małych zwierząt, owadów i mogą łatwo wywoływać fałszywe alarmy.

Czujki mikrofalowe

W czujkach mikrofalowych również wykorzystano efekt Dopplera do wykrywania poruszających się obiektów. Mikrofale mają wprawdzie znacznie większą częstotliwość niż ultradźwięki i rozchodzą się ze znacznie większą prędkością, ale posiadają porównywalną długość fali. Zasadnicza różnica między mikrofalami a ultradźwiękami polega na oddziaływaniu z powietrzem. Mikrofale, jako fale elektromagnetyczne, przenikają w mniejszym bądź większym stopniu każdy niemetaliczny materiał, ultradźwięki natomiast są zatrzymywanie praktycznie przez każdą przeszkodę. Ze względu na swój charakter czujki mikrofalowe charakteryzują się wyjątkowo dużym zasięgiem, który może wynosić, w przypadku czujek wąskokątnych,  nawet do 80 m. Obszar ten dodatkowo można znacznie zwiększyć przez zastosowanie kilku czujek. 

Czujki drgań - wibracyjne i inercyjne

Czujki wibracyjne wyposażone są w czujniki piezoceramiczne, dzięki czemu reagują na drgania mechaniczne podłoża, do którego są przymocowanie oraz uderzenia w drzwi, okna, ściany i stropy pomieszczenia, w którym są umieszczone. Każda próba wdarcia się obiektu chronionego będzie odbierana i analizowana jako kryterium wywołania alarmu.
Czujki inercyjne reagują na drgania wysokiej częstotliwości, wywołaną przez wszelkie próby sforsowania zamków lub okien, czy też próba przebicia się przez ścianę. Drgania te powodują przemieszczanie się materiału, do którego przymocowany jest czujnik inercyjny. Jeśli przyspieszenie drgającego materiału osiągnie określoną wartość, czujnik wyśle informację o sytuacji do centrali alarmowej. Czujka ta umożliwia wykrycie intruza, zanim ten dokona nieodwracalnych zmian w systemie i chronionym obiekcie, świetnie się również sprawdzając w roli elementu ochrony obwodowej. 

Czujki stłuczenia szkła

Czujki stłuczenia szkła są czujkami mikrofonowymi, reagującymi na sygnały o wysokich częstotliwościach oraz na sygnały w określonym paśmie akustycznym, odpowiadające częstotliwości uderzenia podczas tłuczenia szkła, jednocześnie ignorując inne hałasy zewnętrzne. Są również odporne na wstrząsy sejsmiczne. Niektóre modele, oprócz kryterium dźwiękowego, uwzględniają jeszcze kryterium fali uderzeniowej (małe częstotliwości). Zastosowanie takiej technologii zapewnia dobrą skuteczność i minimalizuje fałszywe alarmy. Dla pewności nie jednak czujki stłuczeniowe nie powinny być instalowane bezpośrednio w pobliżu klimatyzatorów, źródeł dźwięku oraz materiałów pochłaniających dźwięk. 

Czujki magnetyczne

Czujki magnetyczne tworzą zawsze dwa elementy: magnes i kontaktron. Po oddzieleniu od siebie magnesu i kontaktronu następuje rozwarcie (bądź zwarcie) obwodu. Specjalna konstrukcja tych czujników daje możliwość umieszczania ich wewnątrz drzwi, okien (kontaktrony czołowe) bądź na ich powierzchniach (kontaktrony boczne). Można montować odpowiednie kontaktrony na drzwiach metalowych (bez obawy o stopniowe rozmagnesowanie i utratę stabilności pracy) oraz chronić wjazdy do chronionych obiektów (np. kontaktrony garażowe).